Etappe 2 van de oudste wandelroute van Nederland

Etappe 2 van de oudste wandelroute van Nederland start in het centrum van Hilversum. In tegenstelling tot de vorige etappe (etappe 1B) krijg je op wat beekjes na geen water te zien. Wel ongekend prachtige bossen, fraaie landgoederen en schitterende buitenhuizen en kastelen. Daarnaast voert de route door elegante, bosrijke villawijken in Den Dolder en Bosch en Duin. De villa’s met hun lange oprijlanen die je daar ziet, doen nauwelijks onder voor het eindpunt: Slot Zeist.

Begin van onze wandeling vanuit Hilversum naar Zeist

Onze wandeling begint op de fraaie Kerkbrink in hartje Hilversum. Net als in 1914 volgen we de Langestraat waarna we de Emmastraat en Soestdijkerstraatweg inslaan. Volgens de oude routebeschrijving moeten we direct na het spoor bij de Waldecklaan naar links. Hier had je in 1914 nog een pad naar rechts over een stuk heide richting het bos. Ruim 100 jaar later is die heide er niet meer. Omdat er nu een woonwijk ligt, wandelen we verder over de Soestdijkerstraatweg. Net na het prachtig gesitueerde herstellingsoord Dennenheuvel gaan we rechts. We passeren enkele fraaie villa’s voordat we de bebouwde kom van Hilversum achter ons laten.

We lopen onder de A27 en komen uit bij een charmant huis. Dit was vroeger een tolhuis waar tol werd geheven om door het bos naar kasteel Drakensteyn te gaan. We lopen verder over de oude tolweg met aan weerszijden statige beuken uit eind 19e eeuw. Vervolgens bereiken we het Cronebos. Dit bos van 45 hectare maakte vroeger deel uit van het Erfgooiersbos. In de middeleeuwen werd veel van het oerbos gekapt voor de landbouw waardoor een groot heidegebied ontstond. Begin 19e eeuw werd de grond aan particulieren verkocht die vervolgens bomen aanplantten om zandverstuiving tegen te gaan. In het bos staan nu hoge douglassparren en beuken.

Het bos kreeg aanvankelijk de naam Tolbos vanwege de tol die je bij de ingang moest betalen. In 1961 werd het bos nagelaten aan Natuurmonumenten. Voorwaarde was dat het bos de naam zou dragen van de voormalige eigenaar, de heer Crone.

Genieten in de bossen bij en rond Lage Vuursche

We hebben al vaker gewandeld in en rond Lage Vuursche, maar de bossen blijven ons bekoren. Nog vóór we Lage Vuursche bereiken lopen we door een bos dat we nog niet kennen. Het is het Beukenwoud dat deel uitmaakt van Boswachterij De Vuursche. Het bos doet zijn naam zeker eer aan want het staat vol majestueuze beuken. Het zonlicht tussen de stammen zorgt voor een schitterend lichtspel waar we geen genoeg van kunnen krijgen.

Even later komen we uit bij de “Kuil van Drakensteyn”: een lager gelegen open plek in het bos. De kuil is een dagrecreatieterrein waar op deze warme dag geen sterveling te vinden is. Dit kan niet gezegd worden van het eettentje met ruim terras waar de route ons langs voert. Zelfs op deze doordeweekse maandag is het er uitnodigend, gezellig druk. Toch weten we de verleiding te weerstaan en wandelen door. We beklimmen een slingerpaadje waarna we de Stulpselaan inslaan: een meer dan prachtige, statige beukenlaan temidden van bossen met douglassparren.

Nog voor we rechtsaf richting Lage Vuursche moeten, passeren we een smal pad waar we bloeiende heide menen te zien. We besluiten om uit nieuwsgierigheid even van de route af te wijken en slaan het pad in. Het blijkt een schot in de roos: het smalle pad leidt tussen prachtig groene varens naar een ven omgeven door bloeiende heide. We zijn nu bij het Pluismeer, een heidemeer dat ooit is ontstaan door grondafgravingen voor een zandsteenfabriek. Ruim 25 jaar geleden is het Pluismeer gesaneerd. Sindsdien groeit er op de arme zandgrond interessante vegetatie waaronder veenpluis. Vandaar de naam van het heidemeer. In de winter is de ondiepe waterplas trouwens het domein van schaatsers.

Via Lage Vuursche naar Den Dolder

Bij het Pluismeer slaan we de 2,5 kilometer lange wandeling van Staatsbosbeheer over. We hebben tenslotte nog aardig wat kilometers voor de boeg. De route brengt ons vervolgens naar het pittoreske dorp Lage Vuursche. Dit is voor ons bekend terrein. We hebben hier in de afgelopen Corona-jaren namelijk vele, bijzonder mooie wandelingen gemaakt. Onderaan deze blog hebben we de beschreven wandelingen voor je op een rijtje gezet.

We lopen over de Slotlaan langs de fraai gelegen begraafplaats en slaan de Dorpsstraat in. Wat is dit toch een leuk dorpje, concluderen we terwijl we langs de gezellig ogende horecagelegenheden wandelen. Even later groeten we de Charolais-koeien aan de 300 Roedenlaan die we nog kennen van onze vorige wandelingen. De herkauwers grazen echter ongeïnteresseerd en onverzadigbaar door.

In de kilometers die volgen komen we langs en door fraaie landgoederen en bosgebieden. Namelijk ‘t Nonnenland, Venwoude, Pijnenburg-Overbosch, Vijverhof en de Oude Tol. Het zijn stuk voor stuk interessante wandelgebieden met elk een eigen, unieke flora en fauna. Staatsbosbeheer dat veel van deze gebieden in beheer heeft, stimuleert de uitwisseling van planten en dieren. Je maakt dan ook redelijke kans dat je tijdens je wandeling er reeën tegen het lijf loopt. Vandaag komen wij ze niet tegen; de elegante dieren hebben ongetwijfeld een koel plekje in de schaduw opgezocht.

Het laatste deel van de route: van Den Dolder naar Zeist

Zodra we de bebouwde kom van Den Dolder binnenlopen, verandert het karakter van de route. De onverharde bospaden maken plaats voor asfalt en straatstenen. Niet alleen in de bebouwde kom overigens, maar ook door de bossen tussen de dorpen in. Het belangrijkste echter wat dit deel van de route anders maakt zijn de woningen. Zagen we rond Lage Vuursche nog idyllische boerderijen en kleine kastelen, hier vinden we moderne paleizen.

Van de zuidelijke buitenwijk van Den Dolder tot aan Huis ter Heide liggen talloze bijzonder grote villa’s. Er omheen liggen hectare grote, parkachtige tuinen met oprijlanen langer dan de laan waar wij zelf wonen. Dit gebied, met name Bosch en Duin, zou zo het Beverly Hills van Midden-Nederland kunnen zijn. Er rijden echter geen hop-on-hop-off-toeristenbussen waar enthousiaste reisleiders de reizigers via luidsprekers entertainen. In plaats daarvan wandelen we door een zeer bosrijke omgeving waar een serene rust heerst. Op enkele fietsers na komen we er werkelijk niemand tegen. Het is mooi hier en dankzij het groene bladerdek boven de wegen ook heerlijk koel.

Voordat we Zeist binnenwandelen komen we langs het zogenaamde Walaardt Sacré Kamp, het voormalige vliegkamp Soesterberg. Het terrein is vernoemd naar Walaardt Sacré, een Utrechtse luchtvaartpionier uit begin 20e eeuw. Walaardt werd in 1913 de eerste commandant van de Luchtvaartafdeeling (LVA): de voorloper van de Koninklijke Luchtmacht. Ook was hij de eerste commandant van vliegkamp Soesterberg.

Einde van etappe 2 van de oudste LAW van Nederland

We vervolgen de route enkele kilometers lang via de chique Boulevard in Zeist naar het centrum. De beduidend minder chique Slotlaan, de belangrijkste winkelstraat van Zeist, brengt ons bij Slot Zeist. Dit prachtige kasteel uit de 17e eeuw was voor ons de laatste tijd het startpunt van vele fantastische wandelingen en fietstochten. Vandaag is het ons eindpunt van een bijzondere wandeling door bossen, landgoederen en de jetset-wijk van Nederland. We hebben enorm genoten van deze etappe van de oudste langeafstandswandeling van Nederland. Alleen al daarom kijken we reikhalzend uit naar etappe 3: een wandeltocht van 21 kilometer vanuit Zeist via Austerlitz en Maarn naar Doorn.

Dit interesseert je wellicht ook

• De oudste langeafstandswandeling van Nederland
• Etappe 1A van de oudste LAW van Nederland
• Etappe 1B van de oudste LAW van Nederland
• Koninklijke heuvelrugroute bij Lage Vuursche
• Afwisselende Stulp- en kasteeltuinwandeling bij Lage Vuursche
• Wandeling bij Baarn en Kasteel Groeneveld
• Variatie troef bij de Trage Tocht Den Dolder