Lint- en Liniepad bij Schalkwijk: fraai Klompenpad

Enthousiast geworden door de vele positieve beoordelingen van het Klompenpad Lint- en Liniepad bij Schalkwijk besluiten we deze ook te gaan wandelen. De weersvoorspellingen zijn wisselend, maar dat weerhoudt ons niet van ons plan. En daar krijgen we geen spijt van. Wat ons betreft hoort dit Klompenpad op ieders wandelbucketlist te staan. Waarom? Rust, water, forten, uiterwaarden, loopgraven, vogels en weidse uitzichten maken dit tot een afwisselend en fraai Klompenpad.

Waarom zijn Klompenpaden zo leuk?

Klompenpaden zijn er in de provincies Gelderland en Utrecht. Ze staan garant voor mooie en gevarieerde wandelingen over landgoederen, historische paden en het boerenland. Onderweg kom je langs diverse bezienswaardigheden in de natuur. Het fijne aan Klompenpaden is dat ze zo goed zijn gemarkeerd. Je kunt ze in twee richtingen lopen, met de klok mee of tegen de klok in. En op de handige (gratis) app van Klompenpaden heb je een routekaartje met gps-track. Ook geeft de app veel achtergrondinformatie over de bezienswaardigheden die je onderweg tegenkomt.

Sommige stukken van Klompenpaden lopen nog wel eens over particulier terrein, zoals boerenerven en weilanden. Daarom zijn bijna alle Klompenpaden verboden voor honden, omdat deze het vee kunnen verstoren.

Het Lint- en Liniepad bij Schalkwijk

Nog vroeg in de ochtend is het verbazingwekkend rustig op de parkeerplaats bij het Toeristisch Overstap Punt Schalkwijk. Op het informatiebord lezen we dat we vanaf deze plek zelfs twee Klompenpaden kunnen lopen. Het Vuylcoppad start ook vanaf ons vertrekpunt. Onbewust kiezen we ervoor om het Klompenpad tegen de klok in te lopen. Dat betekent dat we beginnen met een stukje wandelen door Schalkwijk. Dat blijkt ook het eerste deel van de route van het Vuylcoppad.

Ook in het dorp is het een grote rust. We lopen over een ventweg langs de Schalkwijkse Wetering. Dit kanaaltje werd gegraven voor de ontwatering en ontginning van het dorp. Schalkwijk is echt een lintdorp, alle bebouwing ligt langs het kanaal. Aan de overzijde van het water ligt het gezellig ogende restaurant Jonkheer De Ram. Met een bruggetje kunnen we gemakkelijk de oversteek maken. Helaas, het restaurant opent pas om 12 uur. Dus geen koffie met appeltaart bij de start. Terug op het pad verlaten we al vlot de bebouwing. Ter hoogte van de Sint-Michaëlkerk slaan we linksaf. We gaan nu het weidegebied in.

Op het zandpad langs een brede sloot merken we veel activiteit van weidevogels. Voor het eerst dit jaar horen we het kenmerkende geluid van de kievit. Ganzen vliegen in v-vorm boven het weiland, zwanen zwemmen in de sloot. Als we te dichtbij komen naar de zin van de zwanen, vliegen ze klapwiekend weg.

Als we achterom kijken, valt de kerk van Schalkwijk nog steeds duidelijk op. Op een schaars moment van zon weerspiegelt de toren prachtig in het water van de sloot. Ongeveer de hele wandeling zal de kerk ons baken zijn, bijna overal ontdekken we de toren.

Haiku-gedichten op het Lint- en Liniepad

We buigen via een vlonderbrug af naar rechts. In de verte ligt een waterrijk gebied, de route leidt ons erheen. Maar voordat we daar zijn, lopen we over een pad met diverse gedichten. Op palen staan diverse “haiku’s”. Deze van oorsprong Japanse dichtvorm bestaat vaak uit drie regels van vijf tot zeven lettergrepen. Een haiku gaat altijd over een zintuiglijke ervaring. Wat dat betreft zijn de gedichten er op zijn plaats. We ervaren de natuur op deze plek op zijn mooist.

Bij het vennetje staan twee zitgelegenheden. Een daarvan lijkt wel een tribune. Op de andere hoge tafel lijkt het alsof de placemats al klaarliggen voor de lunchgasten. Het blijken informatieborden te zijn. Ze leren ons alles over het waterbergings- en inundatiegebied Blokhoven. Het gebied waar we lopen, is ingeklemd tussen de Lek en het Amsterdam-Rijnkanaal. Dit “eiland van Schalkwijk” heeft door regenval soms te maken met wateroverlast. Het waterbergingsgebied Blokhoven moet de overlast door die regen tegengaan.

Via een trekpontje trekken we ons naar de overkant richting twee lange vlonders. Daarmee steken we de poel over. Waarschuwingsborden geven aan dat die plankieren erg glad kunnen zijn. Maar na al die zonnige dagen hebben we daar geen last van. Wel moeten we de vele ganzenpoep proberen te ontwijken. Opvallend is dat de eerste vlonder helemaal ondergescheten is en de tweede helemaal niet.

Forten en een lunet

Op het punt waar het Vuylcoppad rechtsaf slaat, gaan wij linksaf. Op werkdagen loont het de moeite om ook even naar rechts te gaan. Daar ligt namelijk de ingang van Fort WKU, met een gezellig theehuis. Zaterdags is het fort gesloten. Daarom maken wij het rondje rondom dit fort niet.

De route gaat verder langs het Inundatiekanaal Schalkwijk. Ook dit is het domein van veel watervogels. Boven ons horen we het gegak van de vele ganzen die overvliegen. Links van ons liggen de uitgestrekte weilanden. Wat verder verandert de omgeving. Nu lopen we langs een boomgaard, gevolgd door diverse kassen van een boerderij. Voor ons draait een elektrisch golfkarretje het pad op. We vragen ons af of het spelers van boerengolf zijn, op weg naar de volgende hole.

Vanaf het pad krijgen we zicht op Lunet aan de Snel. Dit verdedigingswerk is gebouwd in 1845 als aanvulling op het Fort bij Honswijk. De naam lunet komt van het Franse woord “lune” (maan). Een lunet heeft altijd twee schuin op elkaar staande zijden. Daarmee lijkt het verdedigingswerk op een halve maan. Via een wandelpad maken we een rondje op het terrein. Op het uitzichtpunt boven het verdedigingswerk hebben we een prachtig uitzicht op de omgeving.

Niet veel verder bereiken we het Fort Honswijk, gelegen aan de Lek. Het is een van de belangrijkste forten van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Dit fort werd gebouwd tussen 1841 en 1848. Vooral de toren is bijzonder. Het is de oudste en grootste toren van de hele verdedigingslinie. Het fort had als doel om de vijand te beletten om via de Lekdijk het gebied binnen te dringen. Samen met Fort Everdingen, aan de overzijde van de Lek, kon het fort de Lek goed beschermen tegen aanvallen.

Werk aan de Groeneweg bij het Lint- en Liniepad

Nadat we langs het grote Fort Honswijk hebben gelopen, gaan we de uiterwaarden in. We lopen door het grasland langs de Lek. Aan onze linkerzijde ligt de Lekdijk boven ons. Aan de overzijde van de Lek valt de kerktoren van Everdingen duidelijk op. In de rivier vissen twee vissers in hun bootje. Ook komen we veel weidevogels en vooral ganzen tegen in de uiterwaarden. De ijsvogel zouden we er ook veel kunnen zien. Maar helaas krijgen we dit mooi gekleurd vogeltje niet in beeld.

Na een tijdje struinen door de gelukig droge uiterwaarden van de Lek, lopen we richting de dijk. We zijn nu ongeveer ter hoogte van het Fort bij Everdingen, aan de overkant van het water. Maar dat is vanaf deze plek niet goed te zien. We steken de dijk over en gaan gelijk een ander prachtig gebied in. Dit Lint- en Liniepad rijgt de hoogtepunten aaneen!

We zijn beland bij het verdedigingswerk “Werk aan de Groeneweg”. Dit onderdeel van de Nieuwe Hollandse Waterlinie werd in de Eerste Wereldoorlog gebouwd. Het bestaat uit in totaal zo’n 55 bunkers die met elkaar verbonden zijn via loopgraven en aarden wallen. We zigzaggen door de “holle wegen” en zien de ene bunker na de andere liggen, verscholen in het groen. Aan de andere zijde liggen fraaie waterpartijen. Tussen de bunkers staan veel fruitbomen. Die zijn er ooit geplant zodat de verdedigingslinie minder opviel. Als eind april de fruitbomen vol in de bloesem staan, zal dit deel van het Lint- en Liniepad nog fraaier zijn.

Kasteel Schalkwijk aan het einde van het Lint- en Liniepad

Jammer genoeg verlaten we dit bijzondere deel van de wandeling. De route gaat nu verder over het Tetwijksepad. Eerst lopen we nog langs boomgaarden. Maar na een tijd buigt het pad naar links. Vanaf nu lopen we langs de drukke spoorlijn Utrecht-Den Bosch. Dit is niet het meest spannende deel van de route. Laat het nu ook nog beginnen te miezeren. Dat gedruppel gaat langzaam over in een echte regenbui. Dat maakt dit stukje van de wandeling niet echt leuker.

Gelukkig duurt de bui niet lang. We bereiken de plek waar eeuwenlang het grote kasteel Schalkwijk heeft gestaan. Maar van het kasteel valt weinig meer te zien. Alleen de grachten en de tuin van Jonkheer Ram. Hij was de laatste permanente bewoner van het kasteel in de 17e eeuw. Na zijn vertrek raakte het kasteel in verval. Rond 1800 heeft men het helemaal gesloopt. De tuinen zijn wel weer teruggebracht in de staat van vroeger.genieten geblazen.

We lopen nog een klein stukje en steken de spoorweg over. Daarna zijn we weer beland bij ons startpunt van het Lint- en Liniepad. We zien dat het pannenkoekenrestaurant geopend is. Eindelijk kans op koffie en appeltaart! Het restaurant blijkt helemaal vol te zijn, er is geen tafeltje vrij. Of, om in de termen van het gebied te blijven: het is “ramvol”. Gelukkig is er plaats op een zitbank. De appeltaart is overheerlijk, een waardige afsluiting van een prachtige en afwisselende wandeling! Alleen het laatste stukje van het Lint- en Liniepad is niet het fraaiste deel van de wandeling. Daarom is het beter om de route met de klok mee te lopen. Dan heb je dit deel gelijk gehad en is het daarna echt alleen maar genieten geblazen.

Dit interesseert je wellicht ook

• Een schitterende Trage Tocht bij Waverveen
• Prachtige wandeling bij Kockengen
• Wandeling door het veenweidegebied bij Woerden
• Happen en Trappen in het Groene Hart
• Fietsroute langs oude ambachten in het Groene Hart