Bezoek aan San Marino, de oudste republiek ter wereld
Bezoek aan San Marino, de oudste republiek ter wereld
Afgelopen najaar deden we de prachtige Adriatische kust van Noordoost-Italië aan. Een van de fraaie kustplaatsen die we bezochten was Rimini. Op weg naar genoemde badplaats zagen we bovenop een steile bergrug in het binnenland drie torens staan. Hoog boven een gapende afgrond moest het uitzicht daar wel uiterst spectaculair zijn, bedachten we. Op een zonnig terras in Rimini zochten we uit wat we hadden gezien.
De drie torens bleken bij San Marino te horen, de oudste republiek van de wereld. De gelijknamige hoofdstad van het land zonder staatsschuld ligt op de ruim 700 meter hoge berg Titano. Zowel de berg als het stadje zijn UNESCO-werelderfgoed. Foto’s op internet lieten een romantisch, oud stadje zien met inderdaad ongelooflijk mooie uitzichten. We namen ons dan ook voor om de volgende dag het kleine landje te bezoeken.
Ons bezoek aan San Marino, de oudste republiek ter wereld
Het is nog vroeg als we met onze auto uit Ravenna vertrekken. Het is vrij fris maar de zon schijnt uitbundig. In mum van tijd zijn we in de omgeving van Rimini. Ons navigatiesysteem lijkt ons vervolgens over een weg-van-de-snelweg-route te dirigeren. De eerste dorpjes waar we doorheen rijden vinden we niet heel erg bijzonder. Wel is het uitzicht op de rotswand met de 3 torens veelbelovend.
Naarmate we dichterbij de hoofdstad komen, worden we steeds nieuwsgieriger. We klimmen steeds iets en het uitzicht op de directe omgeving wordt steeds fraaier. Af en toe stoppen we in de berm voor een fotostop. Rimini aan zee ligt al ver achter ons maar schittert in de ochtendzon. Op de berghellingen zien we veel wijnranken, afgewisseld door kleine dorpen en zelfs kasteeltjes.
Beklimming van de Titano
Aan de voet van de Monte Titano zien we het onderstation van een kabelbaan. Hier brengt de ‘Funivia’ je in enkele minuten naar het stadscentrum van San Marino. Het uitzicht op de Adriatische zee moet er fantastisch zijn, bedenken we ons. Wij vervolgen de route gewoon met onze auto en komen uit aan de westzijde van de Titano.
Een nogal bochtig parcours van vele haarspeldbochten volgt. Voor ons rijdt een touringcar. We verbazen ons over het gemak waarmee de chauffeur de haakse bochten neemt. De hoofdweg wordt gaandeweg smaller maar de bus voor ons rijdt stug en vlot door. Na elke haarspeldbocht lijkt overigens een parkeerplaats te liggen. Geen overbodige luxe, vinden we. Je kunt met je auto namelijk niet door de smalle straatjes van de oude stad.
Alhoewel we een wandeling niet schuwen besluiten we naar de hoogst gelegen parkeerplaats door te rijden. We hebben namelijk geen idee hoeveel we bovenop de Titano nog zullen wandelen. Bij het parkeerterrein aangekomen zien we net iemand wegrijden. Wat een geluk! Een kaartje kopen verloopt iets moeizamer: onze betaalpas wordt niet herkend. Maar gelukkig vinden we nog ergens wat cash geld dat we kunnen wisselen voor munten. Onze verkenningstocht door San Marino kan beginnen!
Wandeling langs de drie torens van San Marino
We blijven het bijzonder leuk vinden om af en toe een nieuw land te bezoeken. Dit geldt uiteraard ook voor San Marino. Maar waar het ons vandaag echt om te doen is, zijn de drie torens. Aan het parkeerterrein vinden we bewegwijzering naar alle drie de torens. We besluiten om bij het begin te beginnen, namelijk bij de Guaita.
Fort Guaita
De Guaita is de oudste van de drie torens en de meest bekende. De toren en bijbehorend fort werden gebouwd in de 11e eeuw. Korte tijd was het een gevangenis. Hierna volgden enkele verbouwingen. Het fort wat we na de korte wandeling te zien krijgen, stamt uit de 15e eeuw. Ongelooflijk knap dat men in die tijd op een ogenschijnlijk onmogelijke locatie zo’n fort wist te bouwen!
Bij de toegangspoort kopen we een kaartje waarmee we ook de tweede toren mogen bezichtigen. Het is er vrij druk met toeristen, maar gelukkig houdt iedereen zich goed aan de coronavoorschriften. Alhoewel het fort zelf niet heel veel bijzonders te bieden heeft, zijn de uitzichten er fenomenaal! We wanen ons in lang vervlogen tijden en maken bij elk uitzichtpunt heel veel foto’s.
Cesta (De La Fratta)
Vanuit Guaita is het maar een klein stukje wandelen naar Cesta, het tweede fort. Aan de route liggen tussen de statige bomen enkele souvenirwinkeltjes. Maar in plaats van de gebruikelijke souvenirs, zien we er nagenoeg alleen plastic wapens liggen, Van kruisbogen tot en met machinegeweren. Een oorlogszuchtig volkje, die Sammarinezen! Het is toch nog even flink klimmen naar de hoogste top van de Titano. Maar dankzij de schaduw van de bomen, is het goed in de warmte uit te houden.
Ook fort Cesta biedt fantastische uitzichten. We zien niet alleen Guaita maar ook de derde toren liggen. De bouwwerken steken prachtig af bij het weidse, ruige decor van de heuvelachtige omgeving. We kunnen ons hier makkelijk langer vermaken, maar we zijn te nieuwsgierig naar het inpandige museum. Dit museum ter ere van Sint Marinus, de stichter van het land, is opgericht in 1956. Je vindt er meer dan 1500 wapens uit de periode van de middeleeuwen tot nu.
De toren zelf speelt een zeer belangrijke rol in de Sammarinese geschiedenis. Hij werd in de 13e eeuw gebouwd op de overblijfselen van een oud Romeins fort. Net als de andere twee torens in San Marino, staat de Cesta afgebeeld op de nationale vlag.
Montale
Naar Montale, de verst gelegen toren, voert een goed onderhouden wandelpad. Het is er heerlijk wandelen tussen de bomen en langs vergezichten. We zijn helaas niet de enigen die dat vinden. Regelmatig moeten we vanwege tegenliggers achter elkaar aanlopen om toch de minimale afstand aan te houden. Hier in Italië is dat trouwens een meter. We merken dat we gewend zijn geraakt aan onze 1,5 meter: een meter afstand lijkt ons erg kort!
Montale is de kleinste van de drie toppen van de Titano. De toren op de top is gebouwd in de 14e eeuw. Bij aankomst zien we andere toeristen, jong en oud, heerlijk in het zonnetje zitten. We hadden al gelezen dat de derde toren niet te betreden is. Toch lopen we erom heen in de hoop een verborgen deur te vinden. Die deur vinden we maar wel op 7 meter hoogte! In de middeleeuwen was één enkele deur op hoogte gebruikelijk voor gevangenissen.
Het wandelpad voert verder naar beneden en lonkt. Maar omdat we inmiddels trek hebben gekregen keren we om richting het ommuurde stadje.
Kuieren door la Città (het stadje San Marino)
Op weg naar een restaurant voor onze lunch raken we bijna verdwaald. Wat zijn er toch veel leuke en vooral smalle stegen in dit pittoreske stadje! We staan stil bij enkele monumenten en lopen bij de basiliek naar binnen. Wat een rust ervaren we hier!
Het is al redelijk laat voor een lunch als we langs restaurant Spingarda lopen. Het restaurant adverteert met een prachtig panorama. We lopen naar binnen en kunnen dankzij het late tijdstip een felbegeerde tafel bij het raam krijgen. De marketeer van het restaurant heeft in elk geval niet overdreven: het panorama is buitengewoon mooi. En de lunch zelf laten we ons bijzonder goed smaken. Absoluut een aanrader!
Na nog wat slenteren door de charmante hoofdstad lopen we terug naar het parkeerterrein. Nog steeds onder de indruk van de weergaloze uitzichten rijden we terug naar het dal. Maar in plaats van dezelfde route via Rimini terug naar Ravenna, nemen we een bergweg. Een goede keuze, blijkt later. Zodra we de rivier de Marecchia oversteken komen we uit in heuvelachtig, ruig terrein. Hier voert de terugweg ons langs pittoreske, oude dorpjes die allemaal een kasteel lijken te hebben. Wat is dit toch een mooie en interessante omgeving!
Bezoek aan San Marino: praktische zaken
Hoe er te komen
De meest eenvoudige manier om naar San Marino te gaan is met de auto. Er zijn meerdere toegangswegen. De snelste route is via de provinciale weg SS72 vanuit Rimini. Maar de fraaie omgeving leent zich het beste voor een langzamere bergroute. In de hoofdstad slingert de hoofdweg steeds verder omhoog. Om de zoveel hoogtemeters vind je een parkeerterrein. Hoe eerder je je auto (betaald) parkeert, hoe groter de kans op een plek. Meer informatie over de parkeerterreinen in San Marino.
Met het openbaar vervoer kun je er overigens ook komen. Vanuit Rimini vertrekt er regelmatig een bus naar ‘s-werelds oudste republiek.
Beste reistijd
De beste tijd voor een bezoek aan San Marino is van mei tot en met augustus. In die maanden valt de minste neerslag. Een nadeel van de zomermaanden is dat het er behoorlijk druk en warm kan zijn! Wij waren er overigens in oktober en hadden er overwegend blauwe luchten.
Accommodatie
Er is voldoende accommodatie in San Marino te vinden. Wij hebben er zelf niet de nacht doorgebracht maar vonden de hotels er wel idyllisch uitzien. Vooral als je wat wilt wandelen in de omgeving, is verblijf in de hoofdstad een goed idee.
Maar er is nog een andere reden waarom een hotelovernachting de moeite waard is. Het zijn vooral dagjesmensen (zoals wij) die San Marino bezoeken. Ze komen aan rond een uur of 10 op zijn vroegst en zijn om 5 uur weer weg. Het moet een magische indruk geven als je een land “voor je alleen hebt”. Zelfde geldt voor een bestemming als Mont Saint-Michel. Overdag struikel je bij wijze van spreken over de toeristen. Maar ‘s avonds kun je er een kanon afschieten.
