Trage Tocht Wilnis door Hollands veenlandschap
Trage Tocht Wilnis door Hollands veenlandschap
Het Hollandse polderlandschap blijft ons altijd bekoren. Vooral in het veenweidegebied van het Groene Hart lopen we graag. Struinen langs legakkers en sloten, we genieten er elke keer weer van. Deze Trage Tocht Wilnis voert langs mooie stukken natuur. En we lopen over de spoordijk van een opgedoekt treinspoor. Onderweg genieten we ook nog eens van de lekkerste appeltaart ooit, een groter plezier is bij een wandeling haast niet mogelijk. Aan het einde verplaatsen we ons met het trekpontje over een brede sloot. Een mooi slotakkoord van een fijne wandeling.
Het Bellopad op de Trage Tocht Wilnis
In vroeger tijden bestond er een uitgebreid netwerk van spoorlijnen in deze regio. Het zorgde voor een verbinding tussen Wilnis, Vinkeveen en andere dorpen met Amsterdam. Door de opkomst van de auto en de snelwegen waren de lijnen steeds minder rendabel. Een voor een verdwenen ze. Als laatste sloot in 1986 het spoorlijntje tussen Mijdrecht en Nieuwersluis. De spoordijk bleef liggen, die is nu onderdeel van het Bellopad. Het eerste grote stuk van de Trage Tocht Wilnis lopen we over dit pad.
We zijn niet de enigen op het pad. Veel hondenbezitters laten er hun viervoeter uit. Veel beesten rennen luid blaffend achter de vele vogels aan en springen in de sloot. Enthousiast schudden ze zich uit bij hun baasjes. Zij kunnen dat echter minder goed waarderen. Zou Bellopad vernoemd zijn naar een van die honden? Later lezen we op een van de informatieborden dat de stoomlocomotief van dit spoorlijntje Bello als naam had.
Het kaarsrechte stuk spoordijk is absoluut niet saai, integendeel. We passeren het oude station van Vinkeveen. Later komen we langs de ruïne waar ooit een spoorwoning stond. Dit is een van de oudste poldergebieden van Nederland. Aan weerszijden liggen vele legakkers, gescheiden door sloten. Op de weilanden krioelt het van de ganzen. In het water naast ons schrikken de eenden regelmatig van ons geklets. Luid kwakend vliegen ze weg, op zoek naar een rustiger plek.
Het hele Bellopad is 19 kilometer lang. Dat pad loopt van Mijdrecht naar Abcoude. Het is volledig als wandelroute geschikt gemaakt. Er is even sprake geweest dat het ook een fietspad zou worden. Maar dankzij lobbywerk van vereniging TeVoet mochten die plannen niet doorgezet worden. Wij lopen vandaag een kilometer of vijf over het pad. Wie weet trekken we de stoute schoenen nog eens aan en lopen we het Bellopad helemaal.
Demmerikse Polder
Samen met de aangrenzende Oukoper Polder is de Demmerikse Polder een van de oudste polders van ons land. In de 11e eeuw kwamen de Vikingen via Muiden, de Vecht en de Angstel hier langs, op weg naar Utrecht en Dorestad (Wijk bij Duurstede). De naam Demmerik is een verbastering van “Denmeerken” oftewel Denemarken. In de tijd van de Deense vikingen begon de Grote Ontginning van het Groene Hart. Die ontginning veranderde het woeste veengebied in vruchtbare landbouwgrond. Dankzij de voedzame grond en de turf konden steden als Amsterdam en Utrecht zich in de eeuwen daarna ontwikkelen. Er was brandstof en voedsel in overvloed.
Jacob van Demmerik dankte zijn familienaam aan deze polder. In de 14e eeuw was hij als inwoner van de streek belangrijk bij de ontwikkeling van het gebied. Hij financierde projecten en bouwde boerderijen. Hij liet er twee grote hofstedes voor zijn familie bouwen, genaamd Klein en Groot Denemarken. Daar is nu niets meer van te zien.
Damhekken langs de Trage Tocht Wilnis
Het was ons al vaker opgevallen als we door dit gebied fietsten of wandelen: damhekken met mooi grafisch vormgegeven een naam. Nergens in Nederland hebben we dit eerder gezien.
Hekken zijn onlosmakelijk verbonden met het boerenlandschap. Ze zijn de toegang tot de landbouwgronden of weilanden. Maar ook kunnen ze dammen of inritten van de boeren afsluiten. Vroeger waren dit karakteristieke houten hekken, vaak voorzien van zijvleugels of wieken. Nu zijn het bijna allemaal metalen hekken.
In 2012 nam een boer uit de omgeving het initiatief om alle hekken te voorzien van een naam. Hij nam een ontwerper in de arm en zo ontstond een uniform damhek dat in de hele polder verscheen. Inmiddels sieren meer dan 150 hekken op deze manier het landschap. Tijdens de Trage Tocht Wilnis komen we er vele tegen. Opvallend zijn de bijzondere namen van sommige hekken. Zo lopen we langs “Spoorzicht”, “Demmerickse”, “3 Morgen” “Langs de Bijleveld” en nog vele andere hekken. Bij de wandeling komen we nog een informatiebord tegen over deze damhekken. Daarop lezen we alle namen van de hekken. Sommige zijn erg bijzonder. Zoals “Bij Jenny”. Het hek staat bij de oversteekplaats voor vee, bij de boerderij van buurvrouw Jenny.
Lekkerste appeltaart ooit!
Niet de hele wandeling gaat over het grasland. We moeten ook een stukje over de verharde weg. Gelukkig is er nauwelijks verkeer. Alleen diverse wielrenners suizen ons voorbij, autoverkeer treffen we op deze zondag bijna niet. Toch vinden we het niet erg als we weer een smal graspad op kunnen.
Niet veel verder passeren we het Armenland van Ruwiel. De opbrengst van het gras dat op dit stuk nat schraalgrasland werd gemaaid en geveild, was voor het fonds “Armenland van Ruwiel”. Het fonds verstrekte in de wintermaanden aan de arme boerenknechten uit de buurt gratis brood. Nu is het een mooi natuurgebied geworden.
Over een schelpenpad lopen we verder. In de verte zien we een kleine toren. Bovenop genieten mensen van het uitzicht. Dit is de Toren van de Grote Sniep, een leuke tussenstop om wat te drinken en te eten. Afgelopen jaren was de uitspanning in de winter gesloten, nu gelukkig niet. Het bord bij de ingang lokt ons naar binnen: “Waarschuwing! De lekkerste appeltaart ooit!!!”. Dat willen we natuurlijk graag zelf vaststellen. En inderdaad, de huisgemaakte appeltaart is heerlijk.
Voldaan vervolgen we onze Trage Tocht Wilnis. Dit keer gaan we bij het poldergemaal de Dooijersluis niet richting de Spengense molen. Die zien we in de verte liggen. De wandeling bij Kockengen bracht ons daar wel heen. Wij lopen over de Geerkade langs de rivier de Geer.
Met de trekpont naar het einde van de Trage Tocht Wilnis
Het stuk asfalt van de Geerkade verruilen we al snel voor een wandelpad langs de rivier de Bijleveld. Het is een betonspoor door het weiland. Ideaal als het grasland drassig is. We passeren twee overstapjes. Op de borden bij de overstapjes staat aangegeven waar we moeten lopen. De ene keer gaat de wandelroute links langs de sloot, de andere keer rechts daarvan. De keuze maakt de boer: hij stuurt de wandelaars over het deel waar op dat moment geen koeien lopen. Vandaag staan die allemaal nog lekker op stal.
Aan het einde van het weiland moeten we ons met de trekpont naar de overkant van een brede sloot trekken. Onze beenspieren zijn de hele dag al in touw. Nu zullen onze armspieren er ook aan moeten geloven. Maar met een paar forse trekbewegingen leggen we aan de overkant weer aan.
We lopen rechts van een langgerekte plas. Het riet staat flink hoog en de pluimen dansen in de wind. Na het kruisen van een asfaltweg vervolgen we dit graspad langs het water. Dat is de visstek van de lokale hengelsportvereniging, lezen we. Om de zoveel meter is een klein steigertje waar een visser zich kan installeren. Maar vandaag is er niemand te zien. Wel schrikt een konijn van onze aanwezigheid. Haastig maakt hij zich uit de voeten over het smalle pad tussen de grote rietkragen. Af en toe kijkt hij schichtig om of wij naderen. Dan verdwijnt hij uit ons beeld.
Voor ons nadert het eindpunt. We steken een bruggetje over en vervolgen het pad aan de andere kant van het water. Daarna nog een brug over en we bereiken de bebouwing van Wilnis. We hebben wederom een uitstekende wandeldag gehad. Ondanks het grijze weer was de Trage Tocht Wilnis een heerlijke wandeling!
Praktische informatie over de Trage Tocht Wilnis
Deze route is 17 kilometer lang. Zo’n driekwart van de route gaat over onverharde paden. Sommige kunnen na regenval drassig zijn.
Op de website van Wandelzoekpagina vind je een routebeschrijving en gps-track. Die laatste is niet echt nodig, want de beschrijving is duidelijk genoeg.
De route start op de kleine parkeerplaats bij de kerk in Wilnis. Mocht die vol zijn, rijd dan even voorbij de kerk de straat verder door. Een eindje verder zijn ook enkele parkeerplaatsen. Een andere optie is de grote parkeerplaats bij bushalte Begraafplaats. Daar is altijd plek. Je begint dan de route bij punt 2 in de routebeschrijving.
Met buslijn 130 kom je vanuit NS station Breukelen aan bij bushalte Begraafplaats. Je start dan de wandeling bij punt 2 van de routebeschrijving.
Op ongeveer tweederde van de route passeer je paviljoen Toren De Grote Sniep. Dat is een leuke plek om wat te eten en te drinken. Op de toren heb je een mooi uitzicht over het poldergebied. Verder zijn er aan de route geen andere horecagelegenheden.
In het broedseizoen is deze route voor een groot deel niet toegankelijk. Het broedseizoen begint op 15 maart en eindigt 15 juni.
Helaas mag je hond niet mee op deze wandeling omdat het laatste deel van de route verboden is voor honden.
